Niets is je zo eigen

Als het kind

Dat je missen moet

Je praat ermee

Je huilt erom

Je denkt eraan

Niets is je zo eigen

Als het kind

Dat sterven moest

Het loopt met je mee

Het vult je dagen

Het bewoont je hart

En telkens weer

Ontmoet je de naam

Die verloren ging

In een tijdschrift

Op een geboortekaart

In een filmgeneriek

Uit warm herinneren

Put je de stille kracht

Tot verder met leegte en gemis

Niets blijft je zo eigen

Als het kind

Dat er niet meer is.

Doris Dorné

Mijn onzichtbaar kind

Dromend van jou.

Uitkijkend naar jou.

Trots op jou.

En dan, een toekomst die stopt.

Oeverloos verdriet.

Machteloze kwaadheid.

Zo onwezenlijk, onbegrijpelijk.

Niemand kan me troosten.

Vervreemd van mezelf.

De wereld draait door,

zonder jou.

Zoeken, tasten, hunkeren

naar houvast, begrip, uitzicht.

Tranen en treuren.

Terugkijken, ondanks de pijn.

Herinneringen durven koesteren.

Dankbaar om wat jij me gaf.

Soms een aarzelende glimlach,

jou vinden op een onverwacht moment.

Jij, dichterbij

dan ik ooit had durven hopen.

Ik draag je mee, levenslang

onzichtbaar verbonden.

Christa Vandenberk